Olympisch Stadion in Berlijn

Meer dan honderd jaar geschiedenis ... Een verhaal dat ons door het Berlijn van de 20e eeuw drijft ...

De inhuldiging van het eerste stadion

In 1912 werkt hij voor the National stadion begon met een visie om een ​​stuk te maken met ongeveer 12.000 zitplaatsen en 18.000 staanplaatsen.

Na slechts 200 dagen bouwen werd het stadion op 15 mei 1913 met trots ingehuldigd. Dit was het moment waarop de Duitse sport werd gehost en ontwikkeld - het centrum voor competitiesporten en Duitse professionals die zich voorbereiden op de Spelen van 1916.

Maar toen kwam WO I

National Stadium werd in 1914 gesloten en vanaf het volgende jaar deed het dienst als militair hospitaal.

Dit architectonische stuk werd tussen de twee oorlogen verder ontwikkeld door in 1922 een nieuw gebouw toe te voegen, inclusief een gymzaal, een hekwerkhal, een eetzaal en een leeszaal.

De 1920s

De late jaren 1920 brachten nieuwe plannen voor het hosten van de Olympische Spelen in Berlijn, wat leidde tot een verbouwing van het stadion tot een sportarena met een capaciteit van 65.000 mensen.

Het idee was inderdaad geweldig, maar deze keer was er een ander probleem om te beginnen met de realisatie van het project toen de hele wereld de economische problemen aanging die bekend staan ​​als de Grote Depressie.

De 1930s

De jaren dertig brachten veranderingen. Berlijn kondigde een uitnodiging aan voor het hosten van de Olympische Spelen van 1930, en in 1936 versloeg het Barcelona en werd het de volgende stad die de Spelen organiseerde.

In 1933 werd Hitler kanselier, en hij begreep onmiddellijk de waardevolle propagandakansen die Games bieden en begon na te denken over sloop en het bouwen van een nieuw stadion of het verbouwen van het bestaande stadion.

De beslissing was om te slopen. Tijdens de bouw die in 1934 begon, werkten 500 bedrijven en meer dan 2500 mensen aan het stadion, en volgens sommige rapporten was het een project met een waarde van ongeveer 27 miljoen mark.

1936 Olympische Spelen en de nationale stadion tijdens de Tweede Wereldoorlog

De elfde Olympische Spelen begonnen op 1 augustus 1936 en duurden 15 dagen, met een slotceremonie op 16 augustus.

Onder 3956 atleten, de meest succesvolle was legendarisch Jesse Owens, met vier gouden medailles.

Terwijl de spelen gaande waren, werd de beroemde bezienswaardigheid van het stadion - Bell Tower - gebruikt als observatiepost door bestuurders, politieambtenaren, doktoren en de media.

Ondanks positieve recensies van de sportcompetities, uitten sommige buitenlandse waarnemers hun kritiek nadat ze zich bewust waren van het terreurbewind van de façade.

Tijdens het naziregime was het Nationaal Stadion een cruciale amusementslocatie voor Duitse troepen. Aan het begin van de oorlog werd het gebruikt voor oorlogsdoeleinden - het was een plaats waar het Duitse bedrijf een primer voor luchtafweerwapens produceerde.

Eind 1944 waren de ondergrondse faciliteiten van het stadion het hoofdkwartier van het nationale radionetwerk van Duitsland.

Naoorlogse vernieuwing

Het stadion heropend een jaar later voor de Acht Naties Games, en in 1947, Olympiastadion verloor een van haar monumenten - De Britse militaire regering bevolen om te slopen de bouwvallige Bell Tower.

In een aantal jaren daarna werd een deel na een deel van het stadion teruggegeven aan de Duitse autoriteiten.

De wederopbouw van de klokkentoren begon dankzij de inspanningen van Werner March en werd na twee jaar voltooid in 1962. Deze nieuwe toren is 77 meter hoog - bijna een meter meer dan de vorige.